สามร้อยยี่สิบสี่

ดวงอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าของเมืองเมื่อฉันพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในห้องเสื้อที่จอแจ รายล้อมไปด้วยผืนผ้า หุ่นลองเสื้อ และราวแขวนเสื้อผ้าที่รีดอย่างประณีต ในอากาศมีกลิ่นหอมจางๆ ของน้ำหอมและกาแฟสด แต่ภายใต้กลิ่นเหล่านั้นคือกลิ่นอายของความประหม่า...ความประหม่าแบบเดียวกับที่กำลังบิดมวนอยู่ในท้องของฉั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ